Ne Öğrettin Bana Ey Hayat?

Düşünüyorum kendi kendime ne öğrendim kısacık ömrümde diye..

Doğdum önce, mis kokulu annemden sevmeyi; koskocaman babamdan güvenmeyi; sessiz sakin abimden dinlemeyi öğrendim..

Biraz büyüdüm sonra okul vaktim geldiğinde, öğretmenimden hayatta herşeyin bana ait olmadığını, arkadaşlarımdan yarışı ve paylaşmayı öğrendim..

Liseye başladığımda, yalanları gördüm ama can yakmayan cinsten..

Üniversitede aşık olmayı öğrendim ve her kesimden, her yöreden insanla can olunabildiğini.

Daha sonra aslında kimseyle can olunamayacağını, insanın en çok kanayan yarasının en yakını tarafından açıldığını öğrendim..

Aşkın birçok yaraya iyi geldiğini ama uğrunda da bir çok yaraya mahal verdiğini gördüm.. Vücudumun bir uzvunu kangren eden bir şeyi aşkım uğruna kesip atamamayı ve içimdeki yangınla yaşamayı öğrendim..

Dünyada çıkarsız seven tek anne ile babaymış bunu gördüm.. Anne ile baba'dan başka kimse kalbinin yanığının derecesiyle ilgilenmiyormuş.. Sen üzüldüğünde canından can giden gerçekten sadece onlarmış..

Aşk dediğinde önceliğin olsa da, sana inansa da, senin arkanda sorgusuzca durmadığı, aldığın karara destek vermediği olabiliyormuş ve elin kolun bağlı sadece rica ederek bekliyormuşsun..

Yine de öğrendim ki seni en iyi anlayan, canı yanan ailesi de olsa; aşkının peşinden gidiyor insan, yolu bilmesede..